İmanın altı rüknünden (esasından) biri de, peygamberlere iman etmektir. Ya'n'î Allahü teâlânın; emirlerini kullarına tebliğ etmek için birçok peygamber gönderdiğine yakinen (kesin olarak) inanmaktır. Dolayısiyle mümin olmak için; hiç ayırım gözetmeksizin bütün peygamberlere ve verdikleri bilgilerin tamamının doğru olduğuna samimi olarak inanmak gerekir. Âyet-i kerimede buyuruldu ki:  "Peygamber de kendisine Rabbi tarafından indirilene iman etti, müminler de. Her biri Allah'a, meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine iman ettiler. Allah'ın peygamberlerinden hiçbiri arasında ayırım yapmayız." (Bakara 285)

“Peygamber”, Farsça bir kelime olup; elçi ve haberci manasına gelir. Arapça karşılığı ise, yine elçi ve haberci anlamına gelen “resul”, “mürsel” ve “nebî”dir. Bu kelimelerin arapça çoğulları; “rüsul”, “mürselîn” ve "enbiyâ"dır. “Risâlet” ve “nübüvvet” ise, peygamberlik, demektir.
Allahü teâlâ, insanlara acıdığı için asırlar boyunca, doğru yolu göstermek üzere peygamberler göndermiştir. Peygamber gönderilmemiş hiçbir topluluk ve ümmet yoktur: "(Geçmiş) her ümmet içinde mutlaka bir uyarıcı peygamber bulunagelmiştir," (Fâtır 24) "Allah'a andolsun ki biz senden önceki ümmetlere de peygamberler göndermişizdir..." (Nahl 63)

Peygamberler İlâhî emirleri tebliğ etmişler, açıklamışlar ve bizzat insanlara öğretmişlerdir. Tebliğ yaparken, büyük sıkıntılar çekmişler fakat asla taviz vermemişlerdir.

Peygamberler de Kuldur

Peygamberler aleyhimusselam, diğer insanlarda bulunmayan üstün sıfatlara (özelliklere) sahip, seçkin zatlardır. Fakat peygamberlik vazifesi, onları Allahü teâlânın kulu olmanın dışına çıkarmaz. Bütün peygamberler evvela Allah’ın kulu, sonra elçisidir. Onlar, Allah’ın izni ve yardımı olmadan hiçbir kimseye ne bir fayda verebilir ne de bir zararı defedebilirler. Yine onlar, ancak kendilerine bildirilen gaybî haberleri bilebilirler. Âyet-i kerimelerde buyuruldu ki:

“Andolsun, “Allah, Meryem oğlu Mesih’tir” diyenler kesinlikle kâfir oldu.  Oysa Mesih şöyle demişti: “Ey İsrailoğulları! Yalnız, benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin. Kim Allah’a ortak koşarsa, artık, Allah ona cenneti muhakkak haram kılmıştır. Onun barınağı da ateştir. Zâlimler için hiçbir yardımcı yoktur.” (Mâide 72)

“De ki: “Allah dilemedikçe ben kendime bir zarar verme ve bir fayda sağlama gücüne sahip değilim. Eğer ben gaybı biliyor olsaydım, daha çok hayır elde etmek isterdim ve bana kötülük dokunmazdı. Ben inanan bir kavim için sadece bir uyarıcı ve bir müjdeciyim.” (A’râf 188)

Peygamberlik ve Vahiy

Lügatte "gizli konuşma, gönderme, emir ve işaret" gibi manalara gelen vahiy, Allahü teâlânın; emirlerini, yasaklarını, hükümlerini ve haberlerini peygamberine bildirmesi, demektir.
Vahiy; ilham’dan çok farklıdır. Çünkü vahiy çoğunlukla melek vasıtasıyla peygamberlere gelir ve Allah tarafından korunur. İlham ise, böyle değildir. İlham, Allahü teâlânın, kulunun kalbine birtakım mana ve fikirleri bırakması olup bağlayıcı değildir.
Peygamber Efendimize vahiy şu şekillerde gelirdi:
1- Doğru rüyalar. Önce rüyada O’na birşey gösterilir, daha sonra rüyada gördüğü şey, gerçek hayatta aynen meydana gelirdi.
2- Cebrâil aleyhisselam tarafından getirilip mübarek kalbine bırakılan vahiy.
3- Cebrâil aleyhisselamın insan şekline girerek getirdiği vahiy.
4- Cebrâil aleyhisselam, görünmeden çıngırak sesine benzer bir ses halinde gelen vahiy.
5- Cebrâil aleyhisselamın, Peygamber Efendimiz uyku halinde iken getirdiği vahiy. Bu tür vahiy, Kur'an değildir.
6- Cebrâil aleyhisselamın kendi aslî şekliyle getirdiği vahiydir.
7- Peygamber Efendimizin vahyi, direkt olarak Allahü teâlâdan alması veya perde arkasından Allahü teâlâ ile konuşması. Bu çeşit vahiy Mi`racda gerçekleşmiştir. Vahyin hakikatini, ancak onun muhatabı olan peygamberler bilir.